Rozdział 011 - Kocham cię.

30 maja 2015r. (sobota)

Rozdział dedykuję Karisia V-Lover. Nie smutaj już :(

Violetta

- Pięknie śpiewasz. - powiedzieliśmy prawie równocześnie.

Zaśmialiśmy się. Nastała cisza. Przyjemna cisza. Taka, która pozwalała nam przyswoić fakty. Pierwszy raz ktoś napisał dla mnie piosenkę. Do tego z takim niesamowitym głosem. Mało kto ma swoją piosenkę napisaną przez drugą osobę, a ja jestem zwykłą dziewczyną. Od razu robi mi się gorąco w sercu.

- Jesteś śliczna. - odezwał się przyjemnym głosem i zgarnął mój kosmyk włosów za ucho. 

Zarumieniłam się, ale na szczęście było za ciemno by to zauważył. On jest taki słodki. Tylko spojrzeć na niego. Jak dla mnie idealny pod każdym względem.

- Dzięku... - chłopak przytkał mi swój palec do moich ust podkreślonych malinową szminką.

- Nie. - złapał mnie za ręce. - Violu, gdy cię pierwszy raz ujrzałem, a potem poznałem, coś we mnie pękło i wymiękłem. Na początku myślałem sobie "dziewczyna jak każda", ale z czasem zrozumiałem, że jesteś wyjątkowa. Od tamtego czasu pragnąłem zobaczyć ciebie uśmiechniętą, usłyszeć twój głos. Nie wiem, czy ty czujesz o mnie coś więcej niż przyjaźń. Zawsze tak o nas mówiłem, bo byłem tchórzem, debilem. Bałem się, że stracę cię już na zawsze. Dlaczego rozmawiałem tylko z tobą? Dlaczego śmiałem się właśnie z tobą? Dlaczego broniłem tylko ciebie? Dlaczego zawsze, gdy mnie potrzebowałaś byłem? Odpowiedź jest tylko jedna. Skradłaś moje serce. - wyznał spokojnym głosem, ale jednak słychać było lekkie drzenie. 

Po moich policzkach zaczęły spływać słone łzy spadające na jego dłonie. Nie mogłam się powstrzymać. To było piękne. 

- Leon, nigdy nie przypuszczałam, że coś takiego usłyszę. Ja naprawdę... Nie wiem co powiedzieć.  - wyszlochałam.

- Violu, kwiatuszku. Kocham cię. Czy chciałabyś spełnić moje jak do tej pory największe marzenie i zostać moją dziewczyną? - zapytał słodko.

- Tak. - odpowiedziałam pewnie, ale jednak mój głos się załamał.

 Otarłam ręka łzy, a on mnie mocno przytulił. W tych ramionach czułam się bezpiecznie. Wiedziałam, że nic mi się nie stanie. Nie mogę uwierzyć, że to własnie się stało. Jestem w jego sercu. Jestem kochana. Dla niego liczę się tylko ja, nikt inny. Wtuliłam głowę w jego ramię. 

- Kocham cię, Leon. - wyszeptałam mu do ucha. 

- Nie płacz. - odsunęłam się lekko od niego i wtonęłam w jego oczy. - Jesteś taka urocza. Nie powinnaś płakać.

- To łzy szczęścia. Nawet nie wiesz jak u mnie w środku wszystko buzuje. Cała jestem szczęśliwa, ze mam właśnie ciebie. Jesteś moim skarbem, którego nie chcę stracić.

Dotknął mojego policzka.

- Wiesz, że wybrałeś mnie? Czyli jesteś teraz za mnie odpowiedzialny. - powiedziałam śmiejąc się.

- Jestem tego w pełni świadomy. Będę ciebie bronił i kochał jak książę księżniczkę do końca mojego życia. I choćby nie wiem co miałoby się stać, zawsze zostaniesz w moim sercu. - dotknął czołem mojego czoła. Czułam jego oddech. Zbliżył się jeszcze bardziej i złożył na moich ustach delikatny pocałunek. Tą piękną chwilę przerwał nam ogromny hałas. Niechętnie się od siebie oderwaliśmy i spojrzeliśmy w górę. W niebo wystrzeliwały kolorowe petardy tworząc serce. 

- To dla nas? - zapytał i się rozejrzał.

W pobliżu nikogo nie było.

- Jest północ, czyli tort! - krzyknęłam i pociągnęłam Leona w stronę sali. Przed budynkiem stali wszyscy goście wraz z parą młodą. Puściłam chłopaka i wieszałam się w tłum ludzi. Stanęłam obok rodziców. 

- Gdzie ty byłaś?! - zapytała zdenerwowana Lucy.

- A chodziłam tu i tam... - zaśmiałyśmy się.

Po petardach wszyscy weszliśmy do środka, a na środek wjechał tort. Jak zawsze zaśpiewalismy sto lat, a kelnerzy rozdali każdemu po kawałku ciasta. Gdy zjadłam rozbrzmiała wolna muzyka. Momentalnie przy mnie pojawił się Leon.

- Zatańczysz? - zapytał uśmiechnięty.

Kiwnęłam głową i złapałam jego wyciągniętą dłoń. Zaprowadził mnie na środek, znalazł wolne miejsce na sali i tak jak już kilka par zaczęliśmy tańczyć wolnego. Oparłam głowę o jego ramię. Prowadził mnie w tańcu. Był taki delikatny i spokojny. Trzymał moją rękę czasem całując mnie we włosy. 

- Kocham cię. - szepnął.

- Ja ciebie też. - odpowiedziałam z zamkniętymi oczami.

Przejechałam dłonią po jego klatce piersiowej. 

Uśmiechnął się i pocałował mnie w czoło.

- Widzę, że nowa para młoda się wczuła! - powiedział prowadzący do mikrofonu. 

Wszystkie oczy patrzyły teraz tylko na nas.

- Leon? - zapytałam nie zwarzając na zaistniała sytuację.

- Tak? Możesz mi powiedzieć wszystko.

- Mówiłeś, że jestem, śliczna, miła i tak dalej. Chce tylko wiedzieć. Co z moją nieśmiałością? 

- Jeśli dla ciebie jest to wada to nawet z nią jesteś najwspanialsza. Czy to źle? Nie, to bardzo słodkie, bo możesz mi wierzyć, ze tym mnie przyciągnęłaś. - odpowiedział spokojnie.

Uśmiechnęłam się, on także.

Obok nas pojawiła się Lucy z podniesionymi do góry brwiami.

- Leon, pozwól, że zabiorę ci tą ślicznotkę na minutę. Musimy sobie coś wyjaśnić.

Chłopak podniósł ręce w geście obronnym. Kuzynka zaciągnęłam mnie do łazienki. 

- Nienawidzę cię! - krzyknęła.

- Co? Nie rozumiem. - wyjąkałam.

- Zaplanowałaś to sobie! Byłaś zazdrosna i odciągnęłaś go ode mnie i co?! Chajtnęłaś się z nim może? Jesteś niemożliwa! "Przecież Leon jest oszustką" - naśladowała mnie. - A może to ty jesteś oszustką?! Gratuluję ci. Życzę ci szczęścia, ale mnie juz nigdy nie zobaczysz. Spodziewaj się, że Leon z takim podłym charakterem kiedyś cię zostawi. I zostaniesz sama, bo ani ja ani on już ci nie pomoże! - krzyknęła i odeszła. 

Stałam i patrzyłam jak znika w ciemności. Nie tak to wszystko miało wyglądać.

To co, możemy kończyć już tą historie, nie? xD Żartuję c:

Rozdział jest jaki jest. Krótki. Błędy poprawie później. Ale tak to jest jak chce się dodać ten rozdział jak najszybciej, a na kartce wygląda na dłuższy. Mam jednak nadzieję, ze się wam spodobał :). W końcu Leonetta ^^ Jutro mam na ósmą, czyli się nie wyśpię. Ale robię to dla was, bo was bardzo, bardzo kocham ;*. Dziękuję za taką dużą ilość komentarzy pod poprzednim postem :). Już się w szkole zaczęło -,- Jutro dwie kartkówki ;( Trzymajta kciuki i dobranoc skarbeczki! <333