Rozdział 6 - Nie mam zamiaru jej stracić

Rozdział dedykowany Weronice Markowskiej :)

 Miłego czytani ;)
Leon
Nadal nie mogę nic z tego zrozumieć. Myślicie, że to koniec. Koniec z rozdziałem Violetty. Nie, ja nadal ją kocham! Mimo wszystko, ale przecież nie będę żyć z kimś, kto nie jest ze mną szczęśliwy. Zawsze ją kochałem, kocham i będę kochać. Po to się urodziłem, aby dla niej żyć. A może to sprawka Diego. Nie to niemożliwe. Nadal nic nie rozumiem. 
- Leon, ty idioto! Nie dałeś nawet jej dojść do słowa, a teraz masz pretensje! - karciłem się w myśli.
Popatrzyłem na nasze zdjęcie i zszedłem na dół na obiad.

Violetta
Na zakupach, jak to zawsze było fajnie. Przyszłam do domu z czterema torbami. O to jedne z rzeczy zakupionych:

 

 Poszłam na górę schować rzeczy do szafy, a potem weszłam na Skypa. Na ekranie wyświetliło mi się zaproszenie od Leona Verdasa. Czy ja przypadkiem go już nie miałam w znajomych? No, oczywiście, że akceptowałam i zadzwoniłam do niego przez internet. Odebrał, po czym się rozłączył. Nagle zapipczał mi telefon. Przyszedł esemes od nieznanego numeru.
" Przepraszam cię za dzisiaj w Studiu. Violetta, ja zawszę Cię kochałem i nigdy nie przestanę. Jesteś moim życiem. Zmieniłem numer telefonu. Mam nadzieję, że jeszcze mnie kochasz.
Twój kochany chłopak".
Momentalnie się uśmiechnęłam i odpisałam:
" Też cię kocham misiu. Nawet nie wiesz jak się cieszę, że znów jesteśmy razem".
Znów mi zapipczało, jednak tym razem była to Fran:
" Kochana, nudzi nam się, więc z organizowałyśmy razem z Cami imprezę u mnie. Zacznie się za pół godziny, będzie też Naty, Fede, Lu, Maxi, Andres, Leon, Brodway i Marco♥. Nie mów nie, bo czekamy..."
Wyszykowałam się i wyszłam. Po 15 min., (bo trochę mam daleko do jej domu) stałam przed drzwiami. Lekko zapukałam, a po chwili otworzyła mi roześmiana Fran i gestem zaprosiła mnie do środka:
- Cześć! - przytuliła mnie Włoszka.
- Hej!
W oddali słychać było już muzykę i bawiących się gości. Weszłam do środka i przywitałam się z wszystkimi.
Wyluzowałam się zaczęłam tańczyć razem z nimi, a gdy poczuliśmy zapach popcornu szybko poszliśmy do kuchni, pytając się gospodyni, co będziemy robić. Wkrótce, gdy na stoliczku przy sofie stał już popcorn, chipsy, żelki, paluszki, soki i cola, rozsiedliśmy się na kanapie i włączyliśmy jakąś komedie pt "Ted". Francescka to jednak, wie co fajne, normalnie boki zrywać. Po półtora godzinnym filmie usiedliśmy na podłodze i zaczęliśmy zabawę w butelkę. Jako pierwsza zakręciłam butelką. Wypadło na Marco.
- No, dobra, wyzwanie. Wyjdź goły na dwór i krzyknij najgłośniej jak potrafisz: "Jestem goły" i zrób kółko w okół domu. - powiedziałam.
- Co? Nie, no Fran, proszę! Uratuj mnie... Pomóż... - błagał.
- Mam ci pomóc się rozebrać??? Chyba nie masz 5 lat, co? - zapytała zaskoczona Fran.
Coś odburknął pod nosem i poszedł do łazienki się rozebrać. Po minucie wyszedł goły na dwór, a my patrzyliśmy na niego z balkonu. Zaczął się drzeć w niebo głosy. Nie wiedziałam, że tak umie. Nagle przyszła sąsiadka, która groziła mu, że zadzwoni na policję.
- Proszę, niech pani nie dzwoni, ale to nie wszystko! - odezwał się Marco i zaczął biec w okół domu.
Gdy skończył, starsza pani poprosiła go, aby podszedł:
- Wiesz która godzina? 23.59 i 7 sek.! - wrzasnęła dając mu kopniaka w czułe miejsce.
- Aaaa.... Nie, nie wiedziałem, że pani taka wysportowana...  - złapał się za obolałe miejsce.
Wrócił do domu, skarcił mnie wzrokiem i poszedł się przebrać. Gdy wyszedł dosiadł się do nas i zaczął kręcić butelką. Wypadło na mnie.
- Ponieważ jesteś dziewczyną, to nie będzie trudne. Pocałuj Leona.
Uśmiechnęłam się do Leona, a on się naburmuszył.
- Co jest, przecież wysłałeś mi esemesa, że mnie kochasz... - szepnęłam i zbliżyłam się do niego, lecz nie pocałowałam go, bo mi przerwał:
- Jakiego esemesa?
- No przecież wysłałeś mi, że wracasz do mnie.
- Ja nic ci nie wysłałem! Violka, brałaś coś, czy co? Bo z tobą coraz gorzej! Najpierw zdradzasz mnie, potem, okłamujesz i zmyślasz nieprawdziwe historie! Co jest?! - krzyczał.
- To nie byłeś ty...? - szepnęłam.
- Nie!
To kto to był? Komu odpisałam? Nie, nie mogę w to wszystko uwierzyć. Myślałam, że już się to wyjaśniło, ale nie, bo się nie da...
- Fran, dziękuję, za zaproszenie, cześć.
Wybiegłam z domu błąkając się po ciemnym parku.

Słoneczka, przepraszam, że tak długo nie było rozdziału, ale jestem już po diagnozie z historii. Mam nadzieję, ze rozdział 6 się spodobał, a jeśli tak, to zapraszam do komentowania. Jak widzicie zmieniłam tło i kilka drobnostek. Podoba się? Napisz! Zmieniłam nazwę: Julia Verdas.

CZYTASZ = KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ

Julia Verdas♥ :* ♥