Rozdział 023 - Leoś... Leon, kochanie.

9 czerwca 2015r. (wtorek)

Dedykacja dla: Aria, Mar tyna, karolaaavlover,

 Emily Comello i Patty;* Super

Violetta

Zeszłam na dół i witając się z Angie i Federico, usiadłam przy stole. Posmarowałam naleśnika Nutellą, zwinęłam w rulonik i zaczęłam jeść. Po posiłku włożyłam naczynia do zmywarki i wrzuciłam swoje drugie śniadanie do plecaka. Wychodząc z domu poczułam ciepło i słońce ogrzewające mi twarz. Przymrużyłam oczy i ruszyłam przed siebie. W pewnym momencie poczułam drżenie w mojej tylnej kieszeni. Wyjęłam swojego iPhona odebrałam połączenie.

- Halo? 

- Cześć córeczko. Jesteś już w szkole? - odezwał się mój tata.

- Nie, właśnie idę.  - odpowiedziałam idąc dalej.

- Dobrze, więc chciałem ci powiedzieć, że przyjeżdżamy dzisiaj wieczorem. Poproś Angie, żeby przygotowała nam pościel. - wyjaśnił.

- O, to super! Właśnie mam wam coś do powiedzenia. Czekam, papa. - cmoknęłam do słuchawki.

Wyłączyłam telefon i z powrotem włożyłam go do kieszeni. Boję się im to powiedzieć. Wiem, że będzie kłótnia. Przecież ich zdaniem ja powinnam bezczynnie siedzieć w biurze i przeglądać papiery. Takie jest marzenie moich rodziców mojego taty. Mama dostosowuje się do niego. Tylko jego zdanie się liczy. Naprawdę nie rozumiem ich decyzji. Czym kierowali się wybierając właśnie Federico, aby spełniał swoje marzenia. Wyliczanką? Nic nas nie różni. Nawet wiek, tylko inna płeć.

Westchnęłam i weszłam do szkoły. Rozejrzałam się po zapełnionym przez uczniów korytarzu, gdy wreszcie odnalazłam mojego ukochanego. Pobiegłam za nim i wtuliłam się w niego od tyłu. Od razu się obrócił, a ja mogłam się przytulić w jego klatkę piersiową. Pogładził moje plecy i pocałował mnie we włosy.

- Stęskniłam się. - wymamrotałam i spojrzałam w jego śliczne oczka.

- Ja też. - uśmiechnął się.

Przyłożyłam swoje palce do jego dołeczków chichocząc. 

- Są urocze. - pogłaskałam go po policzku.

Pocałował mnie delikatnie w usta i objął ręką. Ruszyliśmy na pierwszą lekcję. Matematyka. Usiadłam z Leonem w przedostatniej ławce. Wyciągnęłam z plecaka podręcznik i inne potrzebne przybory. Podczas, gdy nauczycielka tłumaczyła dzisiejszy temat, ja podpierałam głowę ręką i wsłuchiwałam się. Starałam się czegoś dowiedzieć, ale to na nic.

- A teraz otwieramy podręczniki i robimy zadanie pierwsze, drugie, trzecie i czwarte na stronie 234. - powiedziała.

Otworzyłam książkę i patrzyłam się na zadania kilka minut z wytrzeszczonymi oczami.

- Leoś... - szepnęłam. - Wytłumaczysz mi?

Kiwnął głową i zaczął mi mówić, o co chodzi. W końcu zrozumiałam. 

Po dzwonku spakowałam wszystko do plecaka i wyszłam na korytarz. Wraz z Leonem doszłam pod następną salę, a on stanął przede mną. Pochylił głowę, bo byłam od niego dużo niższa. 

- Mam dzisiaj mecz. Przyjdziesz? - zapytał trzymając mnie za ręce.

- Jasne. - odpowiedziałam uśmiechając się.

Chłopak odwzajemnił gest i ucałował mnie w czoło. 

Lekcje minęły dość szybko. Po biologii Leon, mimo że się śpieszył poczekał na mnie, gdy ja ustalałam z nauczycielką datę poprawy sprawdzianu. Odwróciłam się w stronę wyjścia, chwyciłam Leona za rękę i razem poszliśmy na salę gimnastyczną. Poczekałam na Leona przed szatnią, gdy się przebierał. Po kilku minutach wyszedł. Podszedł do mnie uśmiechając się.

- Leoś, bosko wyglądasz w tym stroju. - zamruczałam kładąc dłonie na jego torsie.

Chłopak delikatnie przycisnął mnie do ściany.

- Tak? - dopytywał.

- Bardzo.  - zachichotałam.

Położył dłonie na moich policzkach i spojrzał mi głęboko oczy.

- Jesteś taki przystojny. - wymamrotałam.

Moje nogi uginały się jak wata, było tak przyjemnie.Gdyby nie przylegająca klatka piersiowa Leona do mojej, już dawno był leżała na ziemi.

- Kocham cię, księżniczko. 

Niespodziewanie wbił się w moje usta. Jego wargi były takie ciepłe i miękkie... Składał namiętne, pełne miłości pocałunki. Gdy zabrakło nam tchu, przerwał. Dotknęliśmy się czołami i dyszeliśmy. Przymknęłam oczy, a wkrótce Leon ponownie zaczął mnie brutalnie całować. Podobało mi się to. Z przyjemnością oddawałam czochrając jego włosy. Po dłuższej chwili skończyliśmy patrząc sobie w oczy i głęboko oddychając. Leon ucałował mnie w czoło i uśmiechnął się. Odwzajemniłam gest.

- Nawet nie wiesz jak bardzo cię kocham. Zależy mi na tobie. - wyszeptałam.

Wtem powstało dość głośne zamieszanie, gdyż zawodnicy zaczęli wychodzić z szatni. Leon lekko się ode mnie odsunął i spojrzał na kolegów. Przybił kilku piątkę.

- Fajna laska. - skomentował jakiś blondyn.

- Nawet nie waż się jej dotykać. - syknął w jego stronę.

Wtuliłam się w niego, gdzie czułam się bezpiecznie. Pogładził mnie po ramieniu, wzrokiem mordując chłopaka. Nieznajomy burknął coś pod nosem i odszedł. Niepewnie uśmiechnęłam się do Leona. 

- Idziemy? - zapytał.

Kiwnęłam głową. Przez całą drogę na boisko szkolne na dworze, trzymałam się Leona. Doszliśmy jako ostatni. Zostawiłam chłopaka wśród jego kolegów i poszłam na trybuny. Znalazłam wolne miejsce w czwartym rzędzie i usiadłam na krzesełku. Podczas, gdy trener tłumaczył coś naszym zawodnikom, Leon cały czas na mnie patrzył, na co nabrałam różowych kolorków. Tuż przed rozpoczęciem meczu, ukochany przybiegł do mnie i ścisnął moje dłonie.

- Trzymaj kciuki. - powiedział całując mnie w policzek.

- Zacisnęłam kciuki w piąstkę i kiwnęłam głową. Uśmiechnął się i zbiegł z powrotem na boisko. Gwizdek. Mecz się zaczął. Pierwsza bramka, druga, potem kilka przeciwników, ale po pewnym czasie wyszliśmy na prostą i wygrywaliśmy. Leon odebrał piłkę. Biegł nią tuż pod bramkę przeciwników. Podskoczył i rzucił. Ale gdy upadał jego noga zahaczyła o nogę któregoś z zawodników i upadł na plecy. Zwijał się z bólu. Chłopaki podawali mu rękę, ale ten tylko kręcił głową i nie wstawał. Przerażona zbiegłam po schodkach i zaraz potem byłam przy nim. Kucnęłam i objęłam jego twarz w moje dłonie. 

- Leoś... Leon, kochanie. Co ci jest? Skarbie... - mówiłam do niego.

Patrzył na mnie przymkniętymi oczami. Jęczał z bólu. Po chwili przybiegł do nas trener. Chłopaki wzięli go na nosze, gdyż sam nie mógł wstać. Trener Leona zawiózł go do naszej szkolnej pielęgniarki. Ta kobieta jest naprawdę wspaniała. Bez rozmowy wie, co się dzieje. Weszłam do białego pomieszczenia z nauczycielem i Leonem. 

- Przewrócił się podczas meczu. - wyjaśnił mężczyzna.

Pielęgniarka kiwnęła głową i powiedziała trenerowi, aby wrócił na boisko. Nauczyciel wykonał polecenie i chwilę później już go nie było.

- Leon, usiądź. 

Obie pomogłyśmy chłopakowi wykonać czynność.

- Powiedz mi, gdzie cię boli? - zapytała, a ja chwyciłam go za rękę.

Musiało go to naprawdę boleć, bo nie zwracał na mnie w ogóle uwagi. 

- Gdzieś w okolicach lewej kostki. - wysapał.

Kobieta dotknęła danej części ciała i jednym sprawnym ruchem spowodowała "naprawienie" kostki.

Chłopak syknął zamykając oczy, ale po chwili uśmiechnął się najwidoczniej czując ulgę.

- Za niedługo będziesz się już czuł normalnie, ale chciałabym abyś nie grał już dzisiaj. Powodzenia. - powiedziała. 

- Dziękuję. - odpowiedział Leon i zszedł z noszy. Chwycił mnie za rękę i razem wróciliśmy na boisko. 

- Martwiłam się. - zrobiłam smutną minę.

Pogłaskał mnie po policzku.

- Ale już jest dobrze. - odpowiedział posyłając mi delikatny uśmiech.

Po meczu Leon odprowadził mnie do domu. Pożegnałam się z nim i weszłam szczęśliwa do domu.

- Hej! - krzyknęłam.

Angie i Federico odpowiedzieli mi tym samym.

- Są już rodzice? - zapytałam.

Ale nie trzeba było odpowiadać. W domu było pusto, co wskazywało na nieobecność mamy i taty. Rozsiadłam się na kanapie. Wywalczyłam od brata pilota i razem z Angie oglądałyśmy do późnego wieczoru romanse. Około godziny 21 zadzwonił dzwonek do drzwi. Federico zbiegł ze schodów i na wyścigi biegliśmy do drzwi. Byłam minimalnie pierwsza. Nacisnęłam na klamkę, a w nich ujrzałam moich rodziców. Szeroko się uśmiechnęłam i wpuściłam "gości" do środka. Zamknęłam za nimi drzwi i się w nich wtuliłam.

- Tęskniłam. - wymruczałam całując ich w policzki. 

Spojrzałam na mamę. Była... inna?

- Mamo, jesteś blada. - powiedziałam.

- Jestem po prostu zmęczona. - na jej twarzy pojawił się wymuszony uśmiech. 

Posiedziałam godzinkę z rodzicami, a potem poszła spać. Byłam naprawdę zmęczona. 

Około pierwszej w nocy obudziłam się. Miałam sucho w gardle jakbym nie piła przez kilka dni. Zeszłam więc po cichu na dół. Schodząc po schodach widziałam, że w salonie świeci się jedynie mała lampka.

- Tylko nie mówcie nic Violettcie. - powiedziała mama.

Weszłam do pomieszczenia. 

- Czego nie wiem, a powinnam wiedzieć? - zapytałam stając przy kanapie.

Mamie leciały strumienie łez. Siedziała na bujanym fotelu, a obok niej kucał Federico.

- Co się stało? - założyłam dłonie na piersi.

Podeszłam bliżej. Ciocia siedziała na kanapie, a tata stał przy ścianie. Ręką podpierał swoje czoło. To wszystko wyglądało jak z koszmaru. Jeszcze nigdy nie widziałam swojej rodziny w takim stanie.

- Feduś... - szepnęła mama.

Chłopak westchnął i posadził mnie na kanapie, a sam kucnął przede mną i złapał moje zimne ręce. Schylił głowę, a po chwili ją podniósł ukazując swoją spływającą po policzku łzę.

- Czasami tak jest, że to coś spotyka nieodpowiednie osoby. Takie, które nie powinny przez to przechodzić. - mówił.

- Fede, do rzeczy. - pośpieszałam go czując zakłopotanie.

- Mama... ona zachorowała na raka. - wyjęczał, a po chwili wypuścił strumienie łez.

- Co? - szepnęłam. 

Momentalnie z moich oczu zaczęły wypływać słone kropelki. Moja mama, mamusia... Jest chora. Stracę ją. Nie chcę tego! Tak rzadko się widujemy, a los padł na nią. Bóg nas jeszcze bardziej oddzieli niż wcześniej. Do teraz zawsze wyczekiwałam, kiedy wróci, a co będzie teraz? Ona już nigdy nie wróci. Nie zobaczę jej promiennego uśmiechu, troski i miłości.... Wstałam i podeszłam do mamy. Spojrzała na mnie smutnym wzrokiem i rozszerzyła ramiona. Delikatie usiadłam jej na kolana i wtuliłam się w nią. Wybuchłam płaczem. Już nie mogłam się powstrzymać. To serce, które teraz puka, niedługo przestanie...

Krótki, beznadziejny i przede wszystkim smutny :(

Rozdział w ciągu tygodnia? Wow :o

Piszę o późnej godzinie. Zaraz padnę. Jutro się nie wyśpię...

Płakałam przy końcówce. Trochę ją zawaliłam, ale chciałam jak najszybciej dać wam ten rozdział ^^

Przepraszam za błędy :P

Mam nadzieję, że jednak rozdział się spodoba :)

Czekam na opinie.

PS. Dłuugi pocałunek specjalnie dla Ari ♡

Kocham,

Niunia Verdas ;*